กองทุนสุขภาพตำบล - กองทุนหลักประกันสุขภาพท้องถิ่น - กปท

3. สถานการณ์

จากการเฝ้าระวังของกรมควบคุมโรค สถานการณ์โรคไข้เลือดออกในปีนี้ ตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม – 12 ตุลาคม 2566 มีรายงานผู้ป่วยทั่วประเทศ 29,397 ราย เสียชีวิต 23 ราย อัตราป่วยตาย ร้อยละ 0.08 กลุ่มอายุที่พบอัตราป่วยมากที่สุด คือ 5 -14 ปี จำนวน 9,550 ราย รองลงมา 15 - 24 ปี จำนวน 6,834 ราย และอายุ25-34ปี จำนวน 4,544 รายพบผู้ป่วยกระจายอยู่ทั่วทุกภูมิภาคของประเทศ จังหวัดที่พบอัตราป่วยสูงสุด 5 ลำดับ ได้แก่ แม่ฮ่องสอน เชียงใหม่ ตาก ศรีสะเกษ และอุบลราชธานี โดยโรคไข้เลือดออกเดงกี เป็นโรคติดเชื้อไวรัสเดงกีที่มียุงลายเป็นแมลงนำโรค โรคนี้ได้กลายเป็นปัญหาสาธารณสุขในหลายประเทศทั่วโลก เนื่องจากโรคได้แพร่กระจายอย่างกว้างขวางและจำนวนผู้ป่วยเพิ่มขึ้นอย่างมากใน 30 ปีที่ผ่านมา มากกว่า 100 ประเทศที่โรคนี้กลายเป็นโรคประจำถิ่น และโรคนี้ยังคุกคามต่อสุขภาพของประชากรโลกมากกว่าร้อยละ 40 (2,500 ล้านคน) โดยเฉพาะอย่างยิ่งจะพบมากในประเทศเขตร้อนและเขตอบอุ่น ซึ่งร้อยละ 70 ของผู้ป่วยทั้งหมดมาจากประเทศในภูมิภาคเอเชีย
สำหรับประเทศไทยเริ่มมีรายงานพบผู้ป่วยโรคไข้เลือดออกครั้งแรกในปี พ.ศ. 2492 และพบการระบาดครั้งแรกในปี พ.ศ. 2501 พบการระบาดใหญ่ที่สุดในปีพ.ศ. 2530 มีรายงานผู้ป่วยสูงถึง 170,000 กว่าราย เสียชีวิต 1,000 กว่าราย หลังจากนั้นประเทศไทยมีแนวโน้มของการพบผู้ป่วยโรคไข้เลือดออกเพิ่มขึ้น โดยในปีที่มีการระบาดใหญ่จะพบผู้ป่วยมากกว่า 100,000 ราย และเสียชีวิต 100 รายขึ้นไป
โรคไข้เลือดออกมีลักษณะที่แปรผันตามฤดูกาล (Seasonal variation) โดยจะเริ่มมีแนวโน้มผู้ป่วยสูงขึ้นในเดือนเมษายนและสูงสุดในเดือนมิถุนายน - สิงหาคม ซึ่งเป็นฤดูฝน เดือนกันยายนจะเริ่มมีแนวโน้มผู้ป่วยลดลงแต่ถ้าหากช่วงปลายปีจำนวนผู้ป่วยไม่ลดลงและยังคงสูงลอย อาจทำให้เกิดการระบาดต่อเนื่องในปีถัดไปได้
จากการทำโครงการหมู่บ้านปลอดลูกน้ำยุงลายในตำบลท่านั่ง ปีงบประมาณ ๒๕๖6 ซึ่งมีกิจกรรมพ่นหมอกควัน ทำลายแหล่งเพาะพันธ์ลูกน้ำยุงลาย และสุ่มตรวจลูกน้ำยุงลาย โดยสถานการณ์ในปี 2562,2563, 2564,2565 และ 2566พบผู้ป่วยไข้เลือดออกในพื้นที่ตำบลท่านั่ง 3 ราย,1 ราย,0 ราย,4 ราย และ 2 รายตามลำดับ ดังนั้น ชมรมอาสาสมัครสาธารณสุขตำบลท่านั่งได้เล็งเห็นความสำคัญของการป้องกันโรคไข้เลือดออก จึงขอดำเนินการโครงการหมู่บ้านปลอดลูกน้ำยุงลาย ปีงบประมาณ 2567 โดยมีความเห็นร่วมกันที่จะต้องการให้ชุมชนเป็นผู้มีบทบาทกระตุ้นเตือนชุมชนเองและร่วมกัน กำจัดลูกน้ำยุงลายอย่างต่อเนื่องในชุมชน และให้เกิดความร่วมมือระหว่างหน่วยงานในระดับท้องถิ่นที่เกี่ยวข้อง