กองทุนสุขภาพตำบล - กองทุนหลักประกันสุขภาพท้องถิ่น - กปท

ปัจจุบันการหย่าร้างนับเป็นปัญหาสังคมที่สำคัญอย่างหนึ่งซึ่งเกิดขึ้นในทุกสังคม ทุกชนชั้น และมีแนวโน้มสูงขึ้นทุกปี ปัญหาการหย่าร้างถือเป็นดรรชนีชี้วัดความล้มเหลวในการใช้ชีวิตคู่ของสามีภรรยาที่ไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ ทำให้เกิดผลกระทบต่อหลายฝ่ายทั้งต่อคู่สมรส บุตร บิดามารดา และเพื่อนร่วมงานที่ต้องร่วมรับรู้ปัญหาด้วย จากการหย่าร้างดังกล่าวทำให้เกิดปัญหาต่างๆตามมาอีกเป็นจำนวนมาก โดยเฉพาะต่อสตรีหลังการหย่าร้างหรือที่เรียกว่าหญิงหม้ายจะเกิดปัญหามากที่สุด จากการวิจัยพบว่า สตรีหลังการหย่าร้างจะมีความรู้สึกโศกเศร้าเสียใจ ขาดความเชื่อมั่นในตนเอง รู้สึกอับอายกับสถานภาพที่เป็นหญิงหม้าย ทำให้เกิดความเครียดที่ต้องเผชิญกับความรู้สึกโดดเดี่ยว มีความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายสูง เนื่องจากสถานการณ์ทางเศรษฐกิจบีบคั้น ซึ่งหญิงหม้ายส่วนมากต้องรับภาระในการเลี้ยงดูบุตรตามลำพังเนื่องจากฝ่ายชายไม่ได้ช่วยเหลือจุนเจือเรื่องเงินทอง หญิงหม้ายจึงต้องดิ้นรนหารายได้เพื่อเลี้ยงตนเองและบุตร จึงทำให้ไม่สามารถทำหน้าที่เลี้ยงดูบุตรอย่างเต็มที่ได้ และจึงต้องฝากบุตรไว้กับบิดามารดาหรือญาติของหญิงหม้าย บทบาทการทำหน้าที่ทั้งพ่อและแม่จึงไม่สามารถกระทำได้ดีหรือทำได้น้อยมาก แต่ในอีกงานวิจัยกลับพบว่า สตรีหลังการหย่าร้างหรือหญิงหม้ายสามารถปรับตัวเองได้ดี ทั้งด้านการดูแลตนเอง การเลี้ยงดูบุตร การปรับตัวเข้าหาญาติ การปรับตัวด้านเศรษฐกิจ และการปรับตัวด้านเพศสัมพันธ์ หญิงหม้ายเหล่านี้สามารถปรับตัวได้ดีและใช้ชีวิตได้อย่างเป็นปรกติสุข ทั้งยังมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น อย่างไรก็ตามการที่หญิงหม้ายจะสามารถปรับตัวปรับบทบาทของตนให้ได้หรือไม่ได้นั้น ไม่ได้ขึ้นอยู่กับตัวหญิงหม้ายเพียงอย่างเดียว แต่ขึ้นอยู่กับบริบททางสังคม วัฒนธรรม และเศรษฐกิจด้วย เช่น ถ้าหากเป็นสังคมเมืองการเป็นหญิงหม้ายก็ไม่ใช่เรื่องน่าอับอายแต่อย่างใด เพราะสภาพสังคมมีมิติวิถีชีวิตที่ต่างคนต่างอยู่ ไม่สนใจใครมากนัก สังคมยอมรับการเป็นหม้ายได้ สิ่งเหล่านี้จะช่วยทำให้หญิงหม้ายปรับตัวได้เร็ว และไม่เกิดความเครียดนานนัก แต่ถ้าเป็นสังคมชนบทที่มีการพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกันอย่างแน่นแฟ้น และยังยอมรับเรื่องการหย่าร้างไม่ได้ หรือยอมรับส่วนน้อยหญิงหม้ายจะเกิดความกดดันในการดำรงชีวิต
จากข้อมูลการสำรวจหญิงหม้าย ในพื้นที่หมู่ที่ 5, 7, 9, 10 และ 14 มีจำนวน 237 คน โดยมาจากสาเหตุต่างๆ เช่น การหย่าร้าง หรือคู่เสียชีวิต ทำให้เกิดปัญหาในครอบครัว ขาดเสาหลักในการหาเลี้ยงครอบครัว ทำให้บางครอบครัวขาดความอบอุ่น เกิดความรู้สึกโดดเดี่ยว การดำเนินชีวิตในช่วงเศรษฐกิจยุคปัจจุบันนั้นไม่ดี รายได้น้อย ไม่เพียงพอกับค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ทำให้สตรีดอกไม้เหล็กมีความรู้สึกเครียด วิตกกังวล ทางอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้านและผู้นำชุมชนจึงเกิดความตระหนักถึงผู้หญิงเหล่านี้ การพบปะพูดคุย การทำกิจกรรมร่วมกัน และการเรียนนรู้ในการใช้ทักษะชีวิต ทักษะการฝึกอาชีพ ทักษะการส่งเสริมสุขภาพทางด้านร่างกายและจิตใจ เพื่อให้สามารถดำรงอยู่ในสังคมอย่างมีความสุข ร่วมกับกิจกรรมสังสรรค์ ส่งผลให้สตรีดอกไม้เหล็ก (หญิงหม้าย) มีความแข็งแรงทั้งร่างกายและจิตใจ เพื่อป้องกันโรคซึมเศร้าและโรคเครีดได้ จึงได้จัดทำโครงการส่งเสริมสุขภาพดอกไม้เหล็กบานที่กันใหญ่ขึ้น