กองทุนสุขภาพตำบล - กองทุนหลักประกันสุขภาพท้องถิ่น - กปท

หลักการและเหตุผล (ระบุที่มาของการทำโครงการ)   การเปลี่ยนแปลงโครงสร้างประชากรโลก ส่งผลให้หลายประเทศเข้าสู่สังคมผู้สูงอายุ (Aging society) รวมถึงประเทศไทยที่มีประชากรสูงอายุถึงร้อยละ ๑๖ นับเป็นอันดับสองของอาเซียน รองจากประเทศสิงคโปร์ที่มีประชากรสูงอายุถึงร้อยละ ๑๘ โดยในปี ๒๕๕๘ ประเทศไทยมีจำนวนประชากรรวม ๖๕.๑ ล้านคน แบ่งเป็นประชากรที่มีอายุ ๖๐ ปีขึ้นไป มีจำนวนถึง ๑๐.๓ ล้านคน คิดเป็นร้อยละ ๑๖ ของประชากรไทยทั้งหมด เป็นเพศชายจำนวน ๔.๖ ล้านคน และเพศหญิงจำนวน ๕.๗ ล้านคน และในปี ๒๕๖๔ ประเทศไทยจะเป็นสังคมผู้สูงอายุอย่างสมบูรณ์ ประชากรเกือบ ๑ ใน ๔ ของประเทศจะเป็นประชากรสูงอายุ และปี พ.ศ.๒๕๗๔ จะเข้าสู่สังคมผู้สูงอายุระดับสุดยอด โดยจะมีประชากรสูงอายุมากถึงร้อยละ ๒๘ (มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย, ๒๕๕๘) รวมถึงการคาดประมาณประชากรของประเทศไทยระหว่าง พ.ศ.๒๕๕๓-๒๕๘๓ คาดการณ์ไว้ว่าสัดส่วนของประชากรวัยเด็ก (อายุน้อยกว่า ๑๕ ปี) และวัยแรงงาน (อายุ ๑๕-๕๙ ปี) มีแนวโน้มลดลงสวนทางกับสัดส่วนประชากรสูงอายุที่มีแนวโน้มเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง โดยในปี พ.ศ.๒๕๖๐ สัดส่วน ประชากรวัยเด็กจะเท่ากันกับสัดส่วนของประชากรวัยสูงอายุ และหากเปรียบเทียบสัดส่วนของประชากรวัยทำงานต่อประชากรวัยสูงอายุ จำนวน ๑ คน ที่สะท้อนให้เห็นถึงสภาวะการพึ่งพิง จากเดิมที่มีประชากรวัยทำงานจำนวน ๔.๕ คน คอยดูแลประชากรวัยสูงอายุ ๑ คน อีกไม่เกิน ๑๔ ปีข้างหน้า สัดส่วนดังกล่าวจะลดลงอย่างเห็นได้ชัด โดยจะมีประชากรวัยทำงานเพียง ๒.๕ คน ที่ดูแลประชากรวัยสูงอายุ ๑ คน (คณะทำงานคาดประมาณประชากรของประเทศไทย พ.ศ.๒๕๕๓-๒๕๘๓, ๒๕๕๕)
    จากสถานการณ์ดังกล่าวส่งผลให้การจัดสรรทรัพยากรของประเทศ ทั้งทางด้านสุขภาพ เศรษฐกิจ และสังคมในภาพรวม โดยสัดส่วนประชากรสูงอายุที่เพิ่มขึ้นย่อมหมายถึงภาระของรัฐ ชุมชน และครอบครัว ในการทำหน้าที่ดูแลผู้สูงอายุ ทั้งการดูแลสุขภาพ การจัดสวัสดิการและบริการที่เหมาะสมสำหรับผู้สูงอายุ การจัดหาที่อยู่อาศัยและสภาพแวดล้อมที่เหมาะสมกับผู้สูงอายุ เพื่อเป็นการป้องกันสุขภาพผู้สูงอายุให้มีความแข็งแรงและยืดระยะเวลาการเจ็บป่วยเรื้อรังหรือการเข้าสู่ภาวะทุพพลภาพให้ช้าที่สุด จึงเป็นความท้าทายที่ ประเทศไทยจำเป็นต้องเตรียมพร้อมรับมือกับสถานการณ์เหล่านี้ ซึ่งรัฐบาลได้ตระหนักและเล็งเห็นถึงความสำคัญในประเด็นของการดูแลผู้สูงอายุ เพื่อการแก้ไขปัญหาข้อจำกัดของการดูแลผู้สูงอายุระยะยาว เนื่องจากการลดลงของภาวะเจริญพันธุ์ที่ทำให้บุตรซึ่งเป็นผู้ดูแลหลักลดลง รวมทั้งแบบแผนการย้ายถิ่นของกำลังวัยแรงงานไปทำงานพื้นที่อื่นทำให้กำลังหลักของครอบครัวที่จะให้การดูแลผู้สูงอายุระยะยาวลดลง จึงได้ดำเนินการแก้ไขปัญหาดังกล่าวผ่านคณะกรรมการผู้สูงอายุแห่งชาติ (กผส.) โดยมอบหมายให้อนุกรรมการบูรณาการจัดทำมาตรฐานการดูแลผู้สูงอายุ ดำเนินการจัดทำมาตรฐานการดูแลผู้สูงอายุขั้นสูง จำนวน 70 ชั่วโมง ที่เป็นมาตรฐานหลักสูตรกลาง
ของประเทศ ให้หน่วยงาน สถาบัน องค์กรทั้งภาครัฐและเอกชนสามารถนำไปเป็นแนวทางดำเนินการจัดการเรียนการสอน เพื่อการสร้างผู้ดูแลที่มีคุณภาพและได้มาตรฐานของวิชาชีพ     จังหวัดนราธิวาสมีจำนวนผู้สูงอายุทั้งสิ้น 93,592 คน โดยในตำบลโคกเคียน มีจำนวนผู้สูงอายุทั้งสิ้น 2,314 คน โดยจำนวนผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพิงจำนวน 19 ราย (กรมกิจการผู้สูงอายุ, 2565) ซึ่งผู้สูงอายุที่มีภาวะพึ่งพิงจำเป็นต้องได้รับการดูจากผู้ดูแลอย่างสูงมากทั้งด้านในชีวิตประจำวัน การดูแลสุขวิทยาส่วนบุคคล อาหาร ด้านสุขภาพ ฯลฯ ผู้สูงอายุที่มีภาระพึ่งพิงเป็นกลุ่มที่มีภาระการดูแลสูงต้องการผู้ดูแลคอยช่วยเหลือในการทำกิจวัตรประจำวันโดยเฉพาะผู้สูงอายุที่มีการเจ็บป่วยร่วมด้วย ต้องได้รับการดูแลที่มีความซับซ้อนขึ้น
    ผู้สูงอายุจึงจำเป็นที่จะต้องการการดูแลจากผู้ดูแล ดังนั้นผู้ดูแลจึงมีความสำคัญอย่างมาก อีกทั้งผู้สูงอายุยังมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาทั้งด้านร่างกาย จิตใจ ความรู้ในการดูแลผู้สูงอายุและการรับมือกับพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมจึงเป็นสิ่งจำเป็นในการดูแล ซึ่งหากผู้ดูแลที่เป็นบุคคลหลักในการดูแลผู้สูงอายุมีปัญหาดังกล่าว ก็จะส่งผลต่อคุณภาพการดูแลผู้สูงอายุเช่นกัน นำไปสู่การละเลยในการดูแล ส่งผลเสียด้านสุขภาพ และคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุ     ดังนั้นการจัดอบรมผู้ดูแลผู้สูงอายุเพื่อเตรียมการรองรับระบบการดูแลสุขภาพผู้สูงอายุระยะยาว ในท้องถิ่น ชุมชน จึงเป็นสิ่งจำเป็นและเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งเพื่อคุณภาพชีวิตที่ดีของผู้สูงอายุ