กองทุนสุขภาพตำบล - กองทุนหลักประกันสุขภาพท้องถิ่น - กปท

สังคมปัจจุบัน ที่มีการเผชิญกับเหตุการณ์วิกฤตหลากหลายรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็น การสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก การสูญเสียทรัพย์สิน การปรับตัวต่อปัญหา ปัญหาการใช้สารเสพติด ปัญหาการใช้ความรุนแรงในครอบครัว ซึ่งหากไม่ได้รับการช่วยเหลืออย่างเร่งด่วนและต่อเนื่อง มีโอกาสทำให้เกิดความชุกของปัญหาสุขภาพจิตและโรคทางจิตเวชตามมาได้เช่น โรคเครียดหลังเหตุการณ์สะเทือนขวัญ (PTSD) โรคจิตเภทโรคซึมเศร้า โรควิตกกังวล เป็นต้น ทั้งนี้ผู้ป่วยจิตเวชจัดเป็นผู้ป่วยเรื้อรังที่ต้องรับการรักษาอย่างต่อเนื่อง และต้องอาศัยญาติผู้ดูแลเรื่องการรับประทานยาและการจัดการชีวิตประจำวันของผู้ป่วยทำให้ส่งผลกระทบต่อ การประกอบอาชีพ การขาดรายได้ และเกิดปัญหาทางด้านสุขภาพจิตของตนเองร่วมด้วย
อำเภอกรงปินังมีประชาชนเข้าถึงบริการทางด้านสุขภาพจิตและจิตเวช และได้รับการวินิจฉัยที่รวดเร็วและเพิ่มมากขึ้น จากสถิติผู้ป่วยมารับบริการโรงพยาบาลกรงปินังด้วยโรคทางจิตเวช ปี2566 พบว่า 2 อันดับโรคที่พบบ่อย ได้แก่ โรคจิตเภทและโรคซึมเศร้า ซึ่งจำนวนผู้ป่วยโรคจิตเภท ปี2566จำนวน 91 ราย จำนวนผู้ป่วยโรคซึมเศร้า 215ราย โดยพื้นที่ตำบลปุโรง อำเภอกรงปินัง จังหวัดยะลา มีจำนวนผู้ป่วยจิตเภท18ราย หมู่ที่ 1 จำนวน11 ราย หมู่ที่ 2 จำนวน2ราย หมู่ที่ 3 จำนวน2 ราย หมู่ที่ 4 จำนวน 3 รายและผู้ป่วยโรคซึมเศร้า ปี2566 จำนวน 135 รายโดยพื้นที่ตำบลปุโรง อำเภอกรงปินัง จังหวัดยะลา มีจำนวนผู้ป่วยโรคซึมเศร้า 37 ราย หมู่ที่ 1 จำนวน18 ราย หมู่ที่ 2 จำนวน6 ราย หมู่ที่ 3 จำนวน6 ราย หมู่ 4 จำนวน 7ราย(ข้อมูลจาก HOSxP) ซึ่งปัญหาที่พบบ่อย ได้แก่ ไม่มีผู้ดูแลหลัก ผู้ป่วยขาดนัด ไม่รับประทานยาต่อเนื่อง รวมทั้งญาติและผู้ดูแลขาดความรู้ในเรื่องโรคทางจิตเวช กาดูแลและทักษะการสื่อสารที่เหมาะสม ตลอดจนผู้ป่วยไม่ตระหนักรู้ถึงอาการป่วยของตนเอง ขาดทักษะการจัดการความเครียดที่เหมาะสมและการใช้ชีวิตอยู่ในสังคมร่วมกับบุคคลอื่นได้อย่างปกติ ทั้งนี้งานจิตเวชและยาเสพติด กลุ่มงานบริการด้านปฐมภูมิและองค์รวม โรงพยาบาลกรงปินังได้เล็งเห็นถึงปัญหาดังกล่าว ของผู้ป่วยจิตเวชและเห็นถึงความสำคัญในการดูแลเชิงรุกในชุมชน การส่งเสริมสุขภาพจิตญาติผู้ดูแล การให้ความรู้ญาติที่ถูกต้องเกี่ยวกับโรคทางจิตเวช และการติดตามดูแลผู้ป่วยจิตเวชในชุมชน เพื่อเพิ่มคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นของผู้ป่วยและลดภาระของญาติ ได้รับการยอมรับและสามารถอยู่ร่วมกันกับบุคคลอื่นในชุมชนได้ปกติ